آقای نعمت الله صفری فروشانی، در طی مقاله‌ی غلو به بررسی این موضوع بصورت دقیق پرداخته و از زوایای گوناگونی مانند خواستگاه‌های اجتماعی، روانی، تاریخی و ... آن را مورد بازبینی قرار داده‌اند. علل شکل‌گیری مسئله‌ی غلو در قرون اولیه‌ی اسلام، موضوعی است که می‌توان با مطالعه‌ی این مقاله به آن دست‌یافت.
برای مطالعه‌ی این مقاله می‌توانید به بخش «مقالات مربوط رجوع کرده و یا بر روی اینجا کلیک کنید.

یازدهمین شماره از نقدهای آقای حمیدیه ابتدا به بررسی دو کلام غیر قابل جمع از سوی آقای دکتر کدیور پرداخته است. آقای کدیور در دو محل متفاوت دو بیان مختلف از صفات فرابشری ائمه ارائه کرده است. ایشان در جایی گفته‌اند که شیعیان به‌خاطر صفات فرابشری ائمه را به عنوان پیشوا قبول نکرده‌اند و در جایی دیگر گفته‌اند در قرون اولیه اصلاً حرفی از صفات فرابشری در بین اصحاب ائمه نبوده است.
در ادامه‌ی این مقاله دو مورد دیگر نیز از سوی آقای حمیدیه مورد بررسی قرار گرفته است که برای مطالعه‌ی آن می‌توانید به «نقد دیگر صاحب نظران» رجوع کرده یا بر روی اینجا کلیک کنید.

بخش دوم مقاله‌ی آقای ابراهیم امینی بر روی پایگاه تراث قرار گرفته است. در این بخش کتب نوشته شده بعد از غیبت امام زمان علیه السلام مورد بررسی قرار گرفته است.
برای مطالعه‌ی این مقاله می‌توانید به «مقالات همراستا» رجوع کرده یا بر روی اینجا کلیک کنید.

«شیعه به تبعیت از پیامبر و ائمه هدی علیهم السلام از همان آغاز اسلام شروع به نگارش احادیث کرد و از زمان امام علی علیه السلام تا عصر امام حسن عسکری علیه السلام هزاران کتاب روایی به نگارش درآورد؛ بنابراین روایات شیعی در مقایسه با احادیث اهل سنت از اصالت بیشتری برخوردار است.»
متن فوق قسمتی از مقاله‌ی «بررسی سیر نگارش احادیث در شیعه» است.
برای مطالعه‌ی این مقاله می‌توانید به «مقالات همراستا» رجوع کرده یا بر روی اینجا کلیک کنید.

در شماره دهم از سری نقد‌های آقای بهزاد حمیدیه، ایشان به کلام دکتر کدیور درباره‌ی عصمت پرداخته‌اند. آقای دکتر کدیور در بیانات خود موضوع عصمت را با عبارت: «در طول تاریخ کم نبوده‌اند افراد مذهبى که هرگز به معصیت حضرت حق تن نداده، عمرى را در طهارت نفس سر کرده‌اند و به معناى اصطلاحى نیز معصوم نبوده‌اند» پیگیری کرده و آن را یک امر معمولی دانسته و از دایره‌ی خصوصیات امام خارج کرده‌اند.
آقای حمیدیه با رویکرد مشخص بودن دوازده نفر خاص به این صفت، استدلال کرده‌اند و تبیین مناسبی برای آن ارائه کرده‌اند.
برای مطالعه‌ی این مقاله می‌توانید به «نقد دیگر صاحب نظران» رجوع کرده یا بر روی اینجا کلیک کنید.

این کتاب در بررسى و نقد کتاب «تطور الفکر السیاسی» نوشته آقاى احمد کاتب، تدوین شده است. انگیزه نویسنده، نشان دادن اشتباهات احمد کاتب در این کتاب و دفاع از نظر متعارف عالمان اثنا عشری است. نویسنده با روش تاریخی و ضمن ارائه تحلیل‏های کلامی و فقهی، تناقض‏گویی‏های احمد کاتب را آشکار می‏کند.

پس از مقدمه طولانی کمال حیدری در مسائل مورد اختلاف (تداوم امامت، تعداد امامان، مصادیق آنان و امام عصر)، السید نذیر الحسنى در یازده فصل به نقد مطالب کتاب پرداخته است: مخالفت‏های صریح با آموزه‏های تشیع، اشتباهات فاحش، افترائات بر مصداق‏های امامت، نقد نظریه شورا، کذب‏گویی‏های احمد کاتب بر ارکان نظریه امامت، حدیث خلفای دوازده‏گانه پیامبر، تعمیم غیر معقول احکام شرعی، عدم دانایی کاتب به موارد تقیه، علم امامان به غیب، اعتماد بر آموزه‏های فرقه‏هایی نظیر کیسانیه و واقفیه، نظریه سیاسی اثنا عشریه. برای مطالعه‌ی معرفی این کتاب می‌توانید به بخش «معرفی کتاب» مراجعه کرده و یا بر روی اینجا کلیک کنید. همچنین برای دانلود می توانید بر روی اینجا کلیک کنید.

در نهمین شماره از نقدها، آقای بهزاد حمیدیه گفتگو حول کلام شهیدثانی را ادامه داده و در انتها نتیجه گرفته‌اند که:
«دکتر کدیور در خطایى محتوایی، جمع میان “سازگار نمودن دین‌ورزى خود با تدین ائمه” با نفى عصمت و علم یقینى غیراجتهادى و منصوصیت ائمه را ممکن دانسته است، حال آنکه ما عقلانیتى در سازگار نمودن تدین خویش با تدین خطاپذیر انسان‌هایى نظیر خودمان نمى‌بینیم، مگر آنکه سازگار نمودن مزبور، نسبى و موردى باشد نه عام و على الاطلاق که در این صورت، ائمه را باید پیشوایان موردى و غیرمطلق خواند (که قطعا در این صورت به نظر شهید ثانى نمى‌توان او را مومن خواند زیرا به امامت مطلق و دائمى ائمه قائل نیست.)»
برای مطالعه‌ی این مقاله می‌توانید به «نقد دیگر صاحب نظران» رجوع کرده یا بر روی اینجا کلیک کنید.

شهید ثانی یکی از اشخاصی است که آقای دکتر کدیور در نفی صفاتی که ایشان فرابشری برای ائمه می‌خوانند (و در واقع چنین نیست)، به گفتارشان رجوع کرده است. آقای بهزاد حمیدیه با ارجاعی دقیق‌تر به کلام شهید ثانی، نتایج آقای کدیور را نفی کرده و اثبات کرده که کلام شهید ثانی حاکی از آن است که اصحاب مخصوصی از حضرت کاملاً به این مطلب اعتقاد داشته‌اند.
برای مطالعه‌ی این مقاله می‌توانید به «نقد دیگر صاحب نظران» رجوع کرده یا بر روی اینجا کلیک کنید.

کتاب عبقات الانوار را شاید بتوان بزرگترین کتاب در زمینه‌ی شناخت حقانیت مذهب شیعه دانست. این کتاب درواقع، پاسخی به کتاب «تحفه‌ی اثنی‌عشریه» اثر مولوی شاه‌عبدالعزیز دهلوی هندی است که در زمان خود یکی از مشهورترین نوشته‌ها برضد اعتقاد شیعی بود. برای آشنایی با زندگی علمی میرحامد حسین که یکی از بزرگترین «مرزبانان حماسه‌ی جاوید» است، می‌توانید به بخش مربوط به آن رفته و یا اینجا را برای مطالعه‌ی قسمت اول و اینجا را برای مطالعه‌ی قسمت دوم کلیک کنید.

در سال 1382 کتابی از مرحوم شیخ نعمة الله صالحی نجف آبادی به نام «حدیث های خیالی در مجمع البیان» منتشر شد. دیدگاه نویسنده آن بود که در تفسیر مجمع البیان تعداد زیادی از مطالبی که به «ابوجعفر» طبری (صاحب تفسیر) مربوط بوده، از روی سهو به امام «ابوجعفر» باقر علیه السلام نسبت داده شده و «خیالی» است. مقاله ی «پاسخی به کتاب حدیث های خیالی» در نقد دیدگاه نویسنده ی آن کتاب نوشته شده است. برای مطالعه‌ی این مقاله می‌توانید به بخش «صالحی پژوهی» مراجعه کرده و یا بر روی اینجا برای مطالعه‌ی قسمت اول و بر روی اینجا برای مطالعه‌ی قسمت دوم مقاله رجوع کنید