توحید و زیارت(645 مجموع کلمات موجود در متن) (3107 بار مطالعه شده است) 
توحید و زیارت
آیة الله سید حسن طاهری خرم‌آبادی
کتاب حاضر در چند بخش حملات وهابیت به بحث زیارت، تبرک‌جستن، و ... را مطرح کرده و با استناد به آیات و روایات معتبر نزد اهل سنت از اعتقاد شیعه دفاع نموده است.
در ابتدا شرح حال مختصری از پایه‌گذاران فرقه‌ی وهابیت طرح شده، و بیان می‌شود که بنیان‌گذار فکری این فرقه (ابن‌تیمیه) نزد علمای زمان خود مقبولیتی نداشت و تکفیر می‌شد.
بخش اول: توحید و شرک
طرح شبهه از زبان وهابیان: زیارت قبور، بوسیدن آن‌ها و ... شرک است.
در پاسخ به این شبهه اقسام توحید ذکر می‌شود و سپس اهمیت توحید در عبادت بیان می‌گردد و با تکیه به این اصل مهم که «هر خضوع و تذللی عبادت نیست» و ارائه‌ی آیاتی از قرآن مانند دستور به احترام و خضوع دربرابر والدین یا احترام مؤمنین، اشکال وهابیت در این موضوع را بی‌مورد قلمداد می‌نماید.
بخش دوم: زیارت
ذکر روایات شیعی در باب تأکید و توصیه بر زیارت.
طرح شبهات وهابیت و عقیده‌ی فرقه‌ی وهابی: نباید برای زیارت تربت امام یا پیامبر بار سفر بست (روایات توصیه به زیارت را ضعیف می‌دانند.)
پاسخ این شبهه در چند شاخه مطرح شده است.
بیان اجماع و اتفاق علمای اهل‌سنت بر جواز زیارت و حتی استحباب زیارت که از با فضیلت‌ترین مستحبات است.
ذکر اعمال صحابه و تابعین از مسانید اهل سنت که این عمل (زیارت) را انجام می‌دادند.
ذکر روایات فراوان اهل سنت که کیفیت زیارت را هم آموزش داده‌اند.
ذکر روایات فراوانی از مدارک اهل سنت در باب آثار زیارت که عبارتند از:
• مشمول شفاعت شدن؛
• شاهد بودن رسول خدا صلی الله علیه و آله برای زائر؛
• هم¬جواری با رسول خدا صلی الله علیه و آله در قیامت؛
• یکی بودن این زیارات با زیارت زمان حیات رسول خدا صلی الله علیه و آله؛
• جفاکار بودن کسی که زیارت نکند؛
سپس از ابن‌تیمیه فتوایی نقل شده: هرکس قبور بندگان صالح خدا را طواف یا مسح کند، بزرگ‌ترین گناه کبیره را انجام داده است. در برابر این قول، اقوال علمای اهل‌سنت ذکر شده که از آن جواز زیارت قبور مؤمنین و حتی به اعتقاد برخی، استحباب آن نتیجه‌گیری می‌شود.
در قسمت دیگری اقوال علمای اهل‌سنت در خصوص زیارت قبور توسط بانوان مطرح می¬شود که برخی آن را حرام، برخی مباح، برخی دیگر مکروه (طبق اکثریت اقوال) و نهایتاً گروهی آن را مستحب دانسته‌اند.
بخش سوم: جشن، سوگواری، تبرک جستن.
در این بخش ایراد فرقه‌ی وهابی به بزرگ‌داشت اولیاء الهی در مجالس یادبود، میلاد و سوگواری طرح می‌شود که این اعمال را مصداق عبادت اولیاء الهی دانسته‌اند.
در پاسخ به این ایراد دو نکته مطرح می‌شود:
1. این عمل به هیچ عنوان عبادت به حساب نمی‌آید.
2. این بحث مطرح می‌شود که آیا چنین مراسمی بدعتند یا خیر؟ در این بخش با ارائه‌ی تعریفی از بدعت نتیجه گرفته می‌شود که این اعمال به هیچ وجه مصداق بدعت نیست.
در کنار بحث فوق آیاتی از قرآن ذکر می‌شود که دستور به تکریم رسول خدا صلی الله علیه و آله داده است.
حج نمونه‌ای بارز از بزرگ داشت رفتار بزرگان و یادآوری اعمال خالصانه و عبادی آن‌هاست. (حضرت ابراهیم) برخی از شعائر دینی مانند حج واجب شده و برخی مانند جشن‌ها و سوگواری‌ها مستحب گردیده است.
تذکری مطرح است که اگر عاقل کاری کند که حرام نباشد، نمی‌توان او را از آن نهی کرد مانند مراسم عید نوروز.
روایات زیادی در باب گریه بر اموات نقل شده که این کار معمول بوده است.
در پایان بحثی راجع به تبرک‌جستن مطرح می‌شود که این عمل هم به هیچ نحو شرک‌آمیز نبوده، برداشت اشتباه از اعمال شیعیان باعث نتیجه‌گیری غلط شده است.
برای رفع استبعاد از این مسأله، ماجرای شفا گرفتن حضرت یعقوب از پیراهن حضرت یوسف در قرآن ذکر می‌شود و ماجرای شفا یافتن چشم امیرالمؤمنین علیه‌السلام در جنگ خیبر از کتب معتبر اهل سنت نقل می‌گردد و نیز نمونه‌های فراوانی از منابع اهل سنت آورده شده که در زمان رسول خدا صلی الله علیه و آله اصحاب به موی پیامبر و آب وضوی ایشان تبرک می‌جستند و طلب شفا می‌کردند.
این کتاب را می‌توانید از فروشگاه بوستان کتاب در تهران، خیابان انقلاب، خیابان فلسطین جنوبی، کوچه‌ی پشن، تهیه نمایید.
|
